Η Γεωργία Αθανασίου γεννήθηκε την Πρωτοχρονιά του 1893 στα Τουρκοβούνια της Κυψέλης. Ήταν ένα από τα δέκα παιδιά ενός κατώτερου αξιωματικού του Ιππικού, ο οποίος σκοτώθηκε πρόωρα πέφτοντας από το άλογό του. Από κείνη τη μαύρη μέρα η ζωή της Γεωργίας παίρνει άσχημη τροπή, καθώς αναγκάζεται να εγκαταλείψει το σχολείο και να βγει στη βιοπάλη.
Στην αρχή βοηθούσε τον θείο της στο κορνιζάδικο του, ήταν μόλις 7 ετών. Σε ηλικία 11 ετών κι έχοντας χάσει τον πατέρα της πλέον, εργάζεται σε ένα επιπλάδικο στην Αιόλου. Πηγαινοέρχεται στο μαγαζί άλλοτε με τα πόδια κι άλλοτε καβαλώντας στα κρυφά τον πίσω προφυλακτήρα του τραμ, καθώς λεφτά για εισιτήρια δεν περισσεύουν.
Μοναδική διέξοδος για τη μικρή Γεωργία είναι το τραγούδι. Έχει καλή φωνή και το ταλέντο της στο τραγούδι την κάνει ιδιαιτέρως δημοφιλή στη φτωχογειτονιά της. 
Ένα απόγευμα, καθώς πήγαινε στη θεία της, πέρασε έξω από την Λυρική Σκηνή. Τα τραγούδια που ακούγονταν μέχρι έξω μάγεψαν την Βασιλειάδου που χωρίς δεύτερη σκέψη εισέβαλε στη Λυρική και ζήτησε να δοκιμαστεί! Την άκουσαν, τους άρεσε και ξεκίνησε τα μαθήματα στο κλασικό τραγούδι. Την επόμενη χρονιά σπουδάζει φωνητική και κλασικό τραγούδι στη Γεννάδιο Σχολή. Οι δικοί της αντιδρούν και την κατηγορούν ότι με τις επιλογές της ντροπιάζει το όνομα της οικογένειας. Τότε, λοιπόν, αποφασίζει να αλλάξει το επίθετό της από Αθανασίου σε Βασιλειάδου και κόβει κάθε δεσμό μαζί τους.
Μετά από αρκετές παραστάσεις με την Λυρική και παρά τις αντιρρήσεις της οικογένειάς της, η νεαρή Γεωργία παίρνει την μεγάλη απόφαση, θα γίνει ηθοποιός. Η Γεωργία Βασιλειάδου ανέβηκε στο θεατρικό σανίδι στην παράσταση «Κυρία με τις καμέλιες» ερμηνεύοντας τον ρόλο της υπηρέτριας. Την επόμενη χρονιά γίνεται μέλος του θιάσου της Κυβέλης! Αφού έκανε και το ντεμπούτο της στην επιθεώρηση με μεγάλη επιτυχία, την βλέπει στο σανίδι η σπουδαία Μαρίκα Κοτοπούλη και την παίρνει στο θίασό της!
Η Βασιλειάδου θα δουλέψει με την Κοτοπούλη ως το 1932 και στη συνέχεια θα μεταπηδήσει στον θίασο του Αιμίλιου Βεάκη, όπου γνωρίζει και πάλι επιτυχίες. Έχει πλέον καθιερωθεί ως θεατρική ηθοποιός και το ταλέντο της αναγνωρίζεται από τους μεγαλύτερους θεατρανθρώπους της εποχής.
Στην προσωπική της ζωή, η Βασιλειάδου έκανε έναν γάμο το 1930 με έναν έμπορο και 5 χρόνια αργότερα έφερε στη ζωή την μοναχοκόρη της Φωτεινή. Ο γάμος της έχει ήδη διαλυθεί και αποφασίζει να αποσυρθεί από τα θεατρικά δρώμενα και να αφιερωθεί εξ ολοκλήρου στην ανατροφή του παιδιού της. Δέκα χρόνια αργότερα προχώρησε σε δεύτερο γάμο, ο οποίος έληξε άδοξα, όταν ο σύζυγός της κατατάχτηκε στη Λεγεώνα των Ξένων. Αδυνατεί (λόγω του παιδιού της) να ακολουθήσει τον θίασο της Κοτοπούλη σε περιοδεία στην Αμερική, ενώ οι ιθύνοντες του Εθνικού θεάτρου την βάζουν στη “μαύρη λίστα” διότι μεγαλώνει ένα παιδί μόνη της!
Εξοργισμένη κι αηδιασμένη από τις αντιδράσεις που εισέπραξε από τον θεατρικό κόσμο, αποφασίζει να αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Η φιλία της με την Σοφία Βέμπο, είναι ο λόγος που επιστρέφει στο θεατρικό σανίδι ύστερα από απουσία 4 ετών. Την ίδια περίοδο (1939) ο Αλέκος Σακελάριος της προτείνει να παίξει τον ρόλο της κουτσομπόλας στο έργο «Τα κορίτσια της παντρειάς», ρόλο που αρχικά η Βασιλειάδου αρνείται, στο τέλος όμως ο Σακελάριος καταφέρνει να την μεταπείσει. Το κοινό την αποθεώνει και η Βασιλειάδου ξεκινάει μια δεύτερη καριέρα. 
Αν και έχει κάνει ήδη το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο, το 1930 στην ταινία «Για την αγάπη μας», το ευρύ κοινό θα την γνωρίσει και θα την αγαπήσει αρκετά χρόνια αργότερα.
Αξιοσημείωτη είναι η προσφορά της κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πάμφτωχη, με τρύπια παπούτσια, ταλαιπωρημένη από τις κακουχίες, η Βασιλειάδου ψυχαγωγεί τους φαντάρους στο μέτωπο, περιθάλπει τους τραυματίες στα νοσοκομεία και ξοδεύει το πενιχρό της εισόδημα από το θέατρο για να μαγειρεύει, μαζί με τη Σοφία Βέμπο, για τα πεινασμένα παιδιά της γειτονιάς της.
Μετά τον πόλεμο, έρχεται η μεγάλη αναγνώριση από τον κινηματογράφο και η Βασιλειάδου, που είναι πλέον 50 ετών, γνωρίζει μέρες δόξας μέσα από τις ανεπανάληπτες ερμηνείες της που την κάνουν γνωστή σε όλη την Ελλάδα. Το όνομά της μεσουρανεί πλέον στο κινηματογραφικό στερέωμα! Η ταινία «Οι Γερμανοί Ξανάρχονται» (1948) αποτελεί ορόσημο στην καριέρα της δημοφιλούς κωμικού μας, καθώς αποκτάει καθολική αναγνώριση και καθιερώνεται ως πρωταγωνίστρια στις ταινίες, αλλά και στη συνείδηση του κοινού.
Η «Ωραία των Αθηνών» (1954), που της κόλλησε τη γλυκιά ρετσινιά της άσχημης του σινεμά, η «Καφετζού», η «Θεία απ’ το Σικάγο» (1957), η «Κυρά μας η μαμή», ο «Θησαυρός του μακαρίτη» (1959), η «Κυρία δημαρχίνα», ο «Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός», οι «Γαμπροί της ευτυχίας» είναι μερικά από τα κινηματογραφικά αριστουργήματα που άφησε παρακαταθήκη η μοναδική καρατερίστα Γεωργία Βασιλειάδου, που έπαιξε συνολικά σε 49 ταινίες.
Κάποια στιγμή ο Νίκος Τσιφόρος ρώτησε τη Γεωργία Βασιλειάδου: «Βρε Γεωργία, το σκέφτηκες να πας να κάνεις πλαστική στο πρόσωπο;» για να εισπράξει την αποστομωτική απάντηση: «Κι εσύ σκέφτηκες ότι τότε οι κωμωδίες σου θα πήγαιναν στράφι άμα τις έπαιζα;»!
Το 1961 η Βασιλειάδου, ο Αυλωνίτης και ο Ρίζος συγκρότησαν τον δικό τους θίασο και περιόδευσαν σε Ελλάδα και Γερμανία. “Θέλω να φύγω με ζήτω και όχι με γιούχα”, δήλωσε η αξεπέραστη κωμικός μας όταν αποφάσισε να αποσυρθεί. Επανήλθε το 1975 με την εμφάνισή της στην τηλεοτπική σειρά «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», και την επόμενη χρονιά ανέβηκε για τελευταία φορά στο σανίδι.
Έζησε στο Μαρούσι με την κόρη της μέχρι το τέλος της ζωής της, στις 12 Φεβρουαρίου 1980.
|
|
